LADY MAC

LADY mac

Mannen. Overal mannen. Mannen doorweekt van het zweet.

Mannen doorweekt van het bloed. En tussen al die mannen.

Haar man. Haar Mac. Haar held.

En zij? Zij zit thuis. En wacht. Maar waar wacht ze op?

Het borrelt vanbinnen. Het wil eruit. Het wil iets anders.

Het wil niet wachten. Het wil nu!

Macbeth. Nog zo eentje die al lang klaar lag in mijn “inspiratiedoos”. En toen kwam in de zomer een berichtje op messenger van één van mijn spelers: 

“We hebben een idee (ik en sidney) als we nu eens een Shakespeare stuk moderniseren maar wel eentje met een boodschap... 🙅🏼‍♂️?” 

Prima plan! Stuk uit de de doos en de laatste week van de zomer analyseerde ik het tot in de puntjes. En toen haakte bovenstaande (en mijn enige mannelijke) speler af. Bleven er over: Macbeth en zeven meiden. Hoe gaan we dat doen? Tijdens de eerste repetitie viel het woord “feminisme”. De #metoo affaire begon. Het gegeven van enkel vrouwen zorgde voor een ongekende schaamteloosheid tijdens de repetities... En de tekst? Die schreef zich als vanzelf. Een rauw, grappig, gedurfd én actueel stuk werd geboren. De spelers stegen boven zichzelf uit, gingen verder dan ooit te voren (massa’s blauwe plekken inclusief). 

Tijdens het openingsweekend gierden de zenuwen door hun lijven. Maar dat ze vrouwen met ballen zijn, dat wist ik ondertussen al. Ze smeten zich 100%.

We kregen de jury van het Landjuweel op bezoek tijdens de première. Uit het verslag:

“Alle scènes vloeien organisch in elkaar over. Je wordt als kijker meegenomen in het heen- en weer gesleur van de vrouwen, in de mindfuck, in een rollercoaster van emoties. Dat zorgt voor een zeer aangrijpend gevoel bij de toeschouwer. Wat Lady Mac zo graag wil maar niet krijgt, krijgen jullie dubbel en dik van ons: Respect."

Zo trots op mijn lady’s!

(Foto’s: Sofie Wanten)