Doen. Gewoon doen. Dromen. Pushen.
Niks is onmogelijk.
Vier zussen. Vier dromen van geluk.
De huisvrouw. De carrière.
De jeugddroom. De liefde.
Vier zussen. Drie succesvol. Eéntje niet.
Aan de opvoeding kan het dan niet liggen.
Vier zussen. Eéntje eerlijk. Drie niet.
Of wat dacht je? Schijn bedriegt!
Er zijn zo van die inspiratiebronnen die je er bij neemt, teruglegt. Weer opneemt. Toch terug in de kast stopt. Enzovoort... Tot de tijd rijp is. De donkere cultklassieker “Happinnes” van Todd Solondz is er zo eentje. Twee jaar geleden kwam ik voor het eerst aan met deze film bij The Infinity. Maar er was toen nog geen connectie tussen de groep en de film, dus hij vloog terug in de kast.
Dit jaar ondernamen we opnieuw een poging. De film werd al snel grotendeels losgelaten, nieuwe verhaallijnen werden geschreven, eigen accenten gelegd, personages gecreëerd,... Er werd gespeeld, gezwoegd en getwijfeld. Soms leek het wel of deze uitdaging ons petje te boven ging. Twijfel sloeg toe, zowel bij regisseur als spelers. Hoe krijg je het filmische van vier verhaallijnen, verschillende locaties en sprongen in tijd vertaald naar een podium? Oftewel, voor de kenners, weg eenheid van tijd, plaats en handeling. Het bleef spannend tot het laatste moment, maar op de première stonden ze er. En hoe! De jury van het Landjuweel kwam en zag dat het goed was :-).
Uit het verslag:
Het was magie. Keihard werken om iets poepsimpel te laten lijken. Een heldere en duidelijke boodschap hebben, is vaak al lastig. Het verhaal daartoe gestapeld brengen, is al helemaal mooi. Er was een sterke opbouw, met duidelijk terugkerende motieven. Zeer sterk en spannend concept.
En nu duimen maar dat we deze voorstelling mogen hernemen op het Landjuweelfestival in de herfstvakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten