BLOEDBRUILOFT

Een klassieker die zich afspeelt in Spanje. Wie mij een beetje kent weet dat hiermee twee van mijn grote liefdes afgevinkt worden. Bloedbruiloft van Federico García Lorca moest dan ook een keertje mijn pad kruisen. The Infinity ging er gretig mee aan de slag: samen lezen, passages die hun raakten aanduiden, ideeën verzamelen, onderzoeken van een speelstijl geïnspireerd op Eric De Volder,... om er uiteindelijk een eigen voorstelling van te maken.

Uit het verslag van het Landjuweelfestival:

Het stuk werd gemaakt met een kritisch blik en bewerkt naar een actuele moderne versie, had een specifiek gekozen speel-en regiestijl en is hierdoor geselecteerd voor de selectie van het Landjuweel.

Fijn hoe een klassieker uit 1931 nieuwe generaties én hun publiek kan bekoren.

DE UREN

De plannen voor "De uren" werden gesmeed in november 2019. Een boek dat al heel lang op mijn verlanglijstje stond om op de planken te brengen. Wisten wij veel wat er op ons af zou komen. Na die eerste lange lockdown begonnen we einde zomer 2020 toch vol goede moed met repeteren. Buiten, op afstand, met mondmasker, in repetitiebubbels,... tot we uiteindelijk 5 weken voor de voorziene première de handdoek in de ring moesten gooien en de theaterdeuren, niet enkel in Balen, terug onherroepelijk op slot gingen.

Omdat ook in 2021 maatregelen bleven komen en gaan, werd uiteindelijk besloten om pas in 2022 "De uren" op de planken te brengen. Het werd een bijzonder repetitieproces, waarbij een gerijpt stuk met een frisse blik werd opgenomen.

Een gedreven, getalenteerde geroep spelers, een creatieve én handige productieploeg, een ambitieuze vereniging,... als regisseur was het een cadeau om een stuk dat mij zo nauw aan hart ligt hier te mogen maken. 

Tijdens de première gebeurde iets bijzonder: een vlinder in de zaal werd wakker uit haar winterslaap en fladderde rondom Virginia Woolf. Alsof ze deze avond even aanwezig was.

Trailer door Lisa Renders

DE ZWARTE PANTER

Na de grote stilstand voelden we meer dan ooit de behoefte om die heerlijke speeltuin die het theater is terug in te nemen. Eén (online, ik beken) gesprek en het was duidelijk dat The Infinity terug met hernieuwde goesting en drive er voor wilde gaan. Niet langer als jongerengroep, immers het leven zoals we het kende was dan wel gepauzeerd, de tijd die tikte voort.

We beten ons vast in het uitdagende stuk "Het bezoek van de oude dame" van Friedrich Dürrenmatt en het werkten dit tot een productie met een eigen insteek "De zwarte panter".

Wat een cadeau was dit stuk van Dürrenmatt: spelmatig een stevige kluif en een bron van veel spelplezier. Combineer dit met universele thema's als hoe snel moraliteit het moet afleggen tegen andere krachten als geld, macht,... en je hebt een gegarandeerd feestje op het podium!

Aan mooie liedjes...

 ... komt geen eind. Want Lady Mac veroverde ook het buitenland. We mochten onze eigentijdse bewerking van Shakespeare's Macbeth hernemen op het IATA/AITA festival in Saint John, Canada! Een schitterende ervaring, vol ontmoetingen met amateurgroepen van over de hele wereld.

Meer foto's? http://www.aitaiata.net/gallery/2019_saintjohn.html

DREAM ON

Dit is niet echt.
En als het wel echt is, dan komt het goed.
Op het einde komt het altijd goed.
Je zult het wel zien.
Op het einde komt alles goed.
Een eenzame weduwe, een feestende zoon, een meisje dat zoekt. Drie mensen, verbonden door één droom: ontsnappen aan het leven dat ze leiden.

Voor een vierde jaar op rij ging ik aan de slag me de jongeren van de Bert Leysenkring. Met keihard vallen, maar dankzij het vertrouwen dat we de voorbije jaren hebben opgebouwd ook weer opstaan.

Sowieso ben je elke keer weer trots op je spelers en de grenzen die ze hebben overwonnen. Toch blijft het 

moeilijk om je eigen voorstellingen te bewieroken. Zo fijn dat de selecteurs van het Landjuweeljury dat dan in jouw plaats doet :-) : 

Deze groep wist waarnaar ze moest zoeken: wat kan het theater dat een boek én een film niet kan. De groep vindt nieuwe codes door blijvend te zoeken naar de essentie van het medium. 
Het resultaat van die zoektocht is een ingenieuze montagevoorstelling. Vier spelers weven in razende vaart hun verhalen door elkaar. Er wordt in beeld en in klank voortdurend toegevoegd wat de weinige woorden ons niet vertellen. Alles is noodzakelijk en dat drijft het publiek naar het puntje van de stoel: we willen niets missen.

...
Deze vereninging vond een reggiseur waarmee het klikt en die band lijkt de afgelopen jaren alleen maar sterker te worden, steeds mooiere vruchten af te werpen. 

(Uit het verslag van Tineke Caels & Anniese Billen)

En ja, 4 op rij, ook deze voorstelling werd geselecteerd voor de Longlist van het Landjuweelfestival :-)

Nog een allerlaatste keer LADY mac

Op 2 november kroop LADY mac uit haar kelder in Balen, richting de grote zaal van C-mine. Merci Landjuweelfestival voor deze unieke kans. En dank Soma Neuts (PXL-studente), voor deze fijne reportage. Nu is het echt gedaan. Maar de herinnering, die nemen ze ons niet meer af!

LADY MAC

LADY mac

Mannen. Overal mannen. Mannen doorweekt van het zweet.

Mannen doorweekt van het bloed. En tussen al die mannen.

Haar man. Haar Mac. Haar held.

En zij? Zij zit thuis. En wacht. Maar waar wacht ze op?

Het borrelt vanbinnen. Het wil eruit. Het wil iets anders.

Het wil niet wachten. Het wil nu!

Macbeth. Nog zo eentje die al lang klaar lag in mijn “inspiratiedoos”. En toen kwam in de zomer een berichtje op messenger van één van mijn spelers: 

“We hebben een idee (ik en sidney) als we nu eens een Shakespeare stuk moderniseren maar wel eentje met een boodschap... 🙅🏼‍♂️?” 

Prima plan! Stuk uit de de doos en de laatste week van de zomer analyseerde ik het tot in de puntjes. En toen haakte bovenstaande (en mijn enige mannelijke) speler af. Bleven er over: Macbeth en zeven meiden. Hoe gaan we dat doen? Tijdens de eerste repetitie viel het woord “feminisme”. De #metoo affaire begon. Het gegeven van enkel vrouwen zorgde voor een ongekende schaamteloosheid tijdens de repetities... En de tekst? Die schreef zich als vanzelf. Een rauw, grappig, gedurfd én actueel stuk werd geboren. De spelers stegen boven zichzelf uit, gingen verder dan ooit te voren (massa’s blauwe plekken inclusief). 

Tijdens het openingsweekend gierden de zenuwen door hun lijven. Maar dat ze vrouwen met ballen zijn, dat wist ik ondertussen al. Ze smeten zich 100%.

We kregen de jury van het Landjuweel op bezoek tijdens de première. Uit het verslag:

“Alle scènes vloeien organisch in elkaar over. Je wordt als kijker meegenomen in het heen- en weer gesleur van de vrouwen, in de mindfuck, in een rollercoaster van emoties. Dat zorgt voor een zeer aangrijpend gevoel bij de toeschouwer. Wat Lady Mac zo graag wil maar niet krijgt, krijgen jullie dubbel en dik van ons: Respect."

Zo trots op mijn lady’s!

(Foto’s: Sofie Wanten)